Toda viaxe que mereza a pena supón un cambio substancial na vida de alguén. Implica a solución a un problema, a resposta a unha pregunta, a aclaración dunha dúbida, a calma tras a tormenta, ou a tormenta despois dunha calma excesiva e longa. Toda viaxe que mereza a pena acaba con esa pena, devólvete a ese lugar onde a casa en ruínas non existía aínda, e vivíase igual.
Por iso toda viaxe depende esencialmente dun retorno ó punto de partida. Normalmente pénsase que se debe volver a un lugar que non cambiou nada, ou non cambiou demasiado. Outras veces a persoa que volve trae o cambio consigo e deixa de precisar iso.

Despois preguntas quen é responsable. 
O aire.
Non son un obxecto, unha figura decorativa 
desas tan bonitas que colocas no estante 
para non lembrar
o que nunca debiches vivir.
Esqueces o engano, esqueces que non rematou.
E volves. 
Consecutivamente. Reciprocamente.
Recordos concatenados en órbitas irregulares
camiñando cara a nada.
Só sabemos que as follas que hoxe nacen
serán materia morta que voará
nas longas tardes de outono.
Mentres, só queda pensar a golpes,
parar e quedar quieta, afogar
o resto do tempo. Escribir.

Unha noite máis e a ferida aberta.
Unha noite máis e sen durmir
contando os minutos do reloxo
e o medo do xamais no tellado.
Nesta hora de escuridade extrema
falta unha chuvia que me devolva a vida.
Falta a auga bendita do teu corpo
e un ollar que me devolva ó fogar,
construído con bicos e mans mornas.
Arrástrome cara un lonxe e un nome
que non quero pronunciar.

Parece que se foi e non se vai,
parece que se foi e non se vai.

O mundo pecha os ollos pra min 
e eu non son nada. Só unha gota de auga,
unha gota. Unha almofada gastada
e a miseria á porta. Un último son
desde o máis fondo. Non me quero ir.

Non todo o mundo ten o meu insomnio
nin todo o mundo quere que queiras
escoitarme fuxir.

O tempo de espera
é deixar durmir o sangue espeso
na almofada do inverno
e beber o tempo que gardei pra nós.
Nunca me sentira soa.
Sabía do abandono, sabía do "non",
do estar de máis.
Sabía estar na miña propia compaña,
sabía estar tranquila no medio da nada.
Mais non sabía o que era sentir a soidade
coma un dardo atravesando os dedos
nunha cidade onde non pasa o tempo
e a chuvia limpa o que non quixemos berrar
cando aínda tiñamos sangue nas veas.

Cando aínda tiñamos vida nas mans.

A posibilidade é o que ti queiras,
un conto infantil, unha mentira
que nos ensina aquilo que non debemos aprender.
Constantemente.
A fórmula precisa do desencanto,
dun tempo de inverno.
Volves á casa, de súpeto o tempo cobra vida
e a vida perde tempo. 
Tempo de persianas baixadas,
de mundo contido en catro ínfimas paredes
onde o centro es ti
e o meu sangue dorme.
Melodías en calma na miña mente
e a lúa vixiando fóra.
Que non entre ninguén.

E o mundo esgótase nestes brazos,
nesta imposibilidade de ir máis dentro,
no límite que me prolonga ata o infinito da invasión
e sempre acaba en sábanas húmidas,
manifestación do límite da non limitación.

Non lembro xa que páxina estaba lendo
cando se apagou a vela da incerteza.
Só sei que logo aparecín inmersa
nun recendo de sabas húmidas
e coa calma a certeza
de estar acertando.
As cousas que rompen non sempre caen ó chan,
e viceversa. Non sempre hai ruído.
Cando me dei conta xa non era quen de parar,
xa non sabía onde estivera antes
nin o que me preguntaran.
- Si, si.
- Si, supoño.
E o tempo pasou, de auga a sol, e máis auga.
E outono. E xa non lembro se o gris era unha cor
ou un oco que encher. Outro.
Contamos estacións e... que? 
Tanto ten.
- Ola, quería facer unha d-evolución.
- Non hai de que.
E todo se fai máis rápido
cando estás comigo.
Ti. Detés o proceso autodestrutivo cun simple
"Fácil". 
Unha e outra vez. Unha e outra vez. (E outra.)
Quedaría así pra sempre.
Quedaría así pra sempre.
Quedaría así...
pra sempre.

Blasfemo, e preguntas.
Xa non sei canto me durarán as respostas
pero afúndome no inefable de novo.
E quero escribirte. Si, escribirte, a ti,
encadearte en catro versos e reterte pra sempre.
Que a febre non acabe, que esta tolemia
non sexa só un lume infantiloide,
ou que o sexa, pero que me consuma a min tamén.

A fortuna é unha muller ingrata
coa que nunca durmín.
Na rúa non falan de nós
e non hai nada novo que escoitar.
Non tardes. Non me gusta esperar
o camiño dos teus dedos no recordo.

Non pido auxilio porque non o quero,
que queres que che diga?
Igual pensan que é da estación...
eu creo que chegaches ti vestida de chuvia
de abril, e nalgún intre que non recordo
todo cambiou.