Non lembro xa que páxina estaba lendo
cando se apagou a vela da incerteza.
Só sei que logo aparecín inmersa
nun recendo de sabas húmidas
e coa calma a certeza
de estar acertando.
As cousas que rompen non sempre caen ó chan,
e viceversa. Non sempre hai ruído.
Cando me dei conta xa non era quen de parar,
xa non sabía onde estivera antes
nin o que me preguntaran.
- Si, si.
- Si, supoño.
E o tempo pasou, de auga a sol, e máis auga.
E outono. E xa non lembro se o gris era unha cor
ou un oco que encher. Outro.
Contamos estacións e... que? 
Tanto ten.
- Ola, quería facer unha d-evolución.
- Non hai de que.
E todo se fai máis rápido
cando estás comigo.
Ti. Detés o proceso autodestrutivo cun simple
"Fácil". 
Unha e outra vez. Unha e outra vez. (E outra.)
Quedaría así pra sempre.
Quedaría así pra sempre.
Quedaría así...
pra sempre.

Blasfemo, e preguntas.
Xa non sei canto me durarán as respostas
pero afúndome no inefable de novo.
E quero escribirte. Si, escribirte, a ti,
encadearte en catro versos e reterte pra sempre.
Que a febre non acabe, que esta tolemia
non sexa só un lume infantiloide,
ou que o sexa, pero que me consuma a min tamén.

A fortuna é unha muller ingrata
coa que nunca durmín.
Na rúa non falan de nós
e non hai nada novo que escoitar.
Non tardes. Non me gusta esperar
o camiño dos teus dedos no recordo.

Non pido auxilio porque non o quero,
que queres que che diga?
Igual pensan que é da estación...
eu creo que chegaches ti vestida de chuvia
de abril, e nalgún intre que non recordo
todo cambiou.

IMORTALIDADE
é bater sempre na mesma pedra
e ter nessa pedra o centro da órbita.

IMORALIDADE
é ter os sentimentos de uma pedra
e ser errante num universo sem órbitas.

IMOR(T)ALIDADE
é querer-te e não gostar de ti.

Eternidades

E entón recapitulamos e pensamos en Prometeo, condenado a que unha aguia lle comese o fígado, que como el era inmortal volvía medrar. En Sísifo, condenado a subir a rocha montaña arriba, pra que ó chegar á cima esta caese e tivese que volver comezar. En Tántalo, condenado a estar nun lago coa auga ata o pescozo baixo unha árbore con froita, que nunca podía alcanzar, e cunha rocha oscilante que ameaza caerlle enriba. Como non, en Penélope, tecendo e destecendo sen parar (esquezamos o pequeno detalle de que Ulises regresa). E tamén nas danaides, condenadas a encher de auga un tonel que non ten fondo.

Saquemos conclusións. Seguir coa tortura cando xa non quedan motivos. Esperar a chamada dun ser que non fala o noso idioma. Intentar apreixar o océano coas mans abertas. Pretender que se escoiten os nosos berros no baleiro. Castigos eternos. 

De verdade paga a pena botar auga nun tonel sen fondo?

O meu andar ten un aquel de traxedia

e carrexo aínda días de inverno. Inverno.

Sabes o que iso significa. Xeada e distancia.

As mans baleiras ofrecéndoche todo,

o silencio máis absoluto berrando por ti.

Nunca souben por onde se colle

pra ir a ningures. Mantéñome inmóbil

nos cruces e xiro sen parar nas rotondas.

Non hai saída. Podo ser traizoada mil veces

polos meus desexos. Podo fuxir coas palabras 

que non oíches e petar nunha porta de aire

imaxinando que é a túa. E que abres.

A tinta racha a brancura do papel

e nunca tiven máis. A non-dirección.

Non durmo e ninguén sabe que fundiría

todo o metal do mundo pra fundarmos

unha estación que nos guste. Unha nova.

A miña mente idea catástrofes contigo

e xa non me podo permitir fuxir. Estou aquí.

Escoito de novo (non sei por qué carallo non podo falar)
e toda esa merda atufa a nós.
Quero caos, dáme caos, reinventarei a historia
pra que soe peor aínda.
Un inverno a cabalo do Outono
e a primavera que non chega. (O verán non me gusta.)
O lado fácil da vida e a complicación na mirada.
Demasiado tarde pra unhas cousas,
demasiado cedo pra outras.
Toda esa merda atufa a nós.
Ninguén máis sabe que non se pode morrer dúas veces
do mesmo disparo
nin que sobra a retórica barata.
Faltan os erros á porta e anacos de silencio,
toda esa merda atufa a nós.

E case sen darme conta, deime conta:
se colles un ano máis nove meses
e o multiplicas por dous
vén dando algo así como tres anos
e medio. Marzo.
Un novo mes e unha nova estación,
e unha forma diferente de medir o tempo.
E impórtame un carallo, xa o dixen,
pero non sei por qué hostia
toda esta merda atufa a nós.

Se quixeses illar a soidade pra estudala a fondo
terías un tubo de ensaio coas células do día despois,
o silencio de cando te lavas con insistencia
e non sabes ben de que. Vale máis
a inmensidade dunha vida allea no retrovisor

cá atrocidade do desequilibrio que ollamos no espello
coma se non fose noso. A memoria.

Fallounos a memoria cando afrontamos unha vida
de exilios consecutivos e recíprocos. Órbitas
de recordos concatenados que non procuran nada
mais salvan a certeza de que o tempo trae de volta
o retorno amargo daquela illa deserta.

Desfanse os horizontes.
Igual que cando escorre o sangue coma auga

e regresas de entre un Outono de follas mortas.
A túa presenza ten un aquel de inercia
estática, un solpor que endexamais se completou.
Levas contigo o branco dun inverno
que nunca foi noso, a única estación
na que non baixamos a bicar o chan
porque non quixemos cuspir nel.

Unha última marea que tristemente
acariñamos coas puntas dos pés
pra atopar un xeito inútil de construír latexos
inertes e soportar a auga fría.

Unha mentira que quixemos crer
só pra manternos con vida.

Engánaste outra vez. "Toda dor prolongada
é un insulto a ese esquecemento."
O tempo é unha puta que pasa
e non volve, nin queremos que volva nunca.
"Xa pasou e xa está", dicimos.
E estes días pasaron por enriba de min
veloces, deixándome nun estado de inconsciencia
non planificada
que me rebenta o cráneo.
Gústame a erótica de colocarme onde te sitúas
e contemplar como se ve todo desde aí.
Precisas un(ha) oftalmólogo/a.
Mais non lle dou voltas.
As luces son sombras luminosas
na terraza da humidade.

Entón ergo a cabeza

e o camareiro pregunta se quero algo máis.
- Non, grazas, está ben así.
Algunha vez pedín socorro?
Non me saques de aquí.

Dixéronme que non había limitacións,
que era permitido soñar todo canto se quixese
sempre que se remitise só a iso. Só a soñar.
Non falaban, pero sabían tan ben coma min
que non hai vida máis alá do concreto
e que a liberdade non entende de moldes.
Se despegase o meu corpo deste mundo
e consumise o que queda de aire nun só segundo
fuxiría das cadeas do tanxible.
Pero NON. 

Hai xa algún tempo que non sei nada
e non me importa.
Xa ninguén quere saber a verdade dos feitos
porque todos se constrúen a base de mentiras.
É tarde pra retroceder. Non podo. A insolencia
empúrrame cara a febre das estrelas
e se ardo, 

ardín.

Non teño tempo pra quererte, síntoo,
nada máis que escribo e trago o que escribo,
porque o mesmo sodes as palabras e ti.
A escuridade é só unha cor máis, a miña,
e navegar soa non ten sentido sen naufraxio.
Meu Manoel Antonio, meu Celso Emilio Ferreiro,
meu Manuel Alegre e meu Lois Pereiro.
Que caos! Isto podería ser unha canción
(das de hoxe).
Téntame, e farei un poema con cada detalle
que usaches pra magoarme.
Buscar a combinación exacta das palabras,
espellismo desértico anegado en sangue,
invernos que cadran en agosto
e me deixan co corpo xeado.
Novas sementeiras neste campo de restrollos.
Palabras que sirvan pra nomearte
e rachar as cadeas do meu corpo.
Non teño tempo. Pero escribo. E non.
Nada máis. Máis non podo.

(agosto do 2012)

aporeticidade

Problematicidade aporética.
E non falo de personaxes de Estaxira ou Königsberg.
Falo de cando foxes e te perdes
pra atoparte nunha rúa sen saída.
O punto no que te decatas
de que seguir fuxindo non ten xa sentido.
Aínda que non saibas ben de que.
Chega con dous adxectivos
pra tratar coa vida
e ás veces esquezo a potencia da miña memoria:
"Este cerebro non se apaga, non se..."
Oscilación constante.
Xerar unha tensión e soportala. Ser péndulo.
Eles botáronnos os problemas enriba
e non deron ningunha solucón.

Mala centella os parta!

Camiñas arredor sen dar pasos,
en perfecto movemento estático
e eu sei que sería unha catástrofe usar a forza.
Non falas de min,
falas do que quedou despois do ciclón,
un outono a medias que nin merece a maiúscula.
Lembra que esquecer non é unha opción
e que calar e tragar non sempre é o mesmo.
No centro gravitatorio queda a escuma vermella,
o sangue da literatura comparada
e o diacronismo. Nin o castigo de Prometeo é demasiado.

(E os que queden. E os que queden.)

O meu foi ficar aquí. Á espera.
(O día que me pechaches as portas
abrinche tódalas fiestras.)

Despois de dez mil outonos, cen mil outonos.
Non terás outro premio que o premio inútil
da inmortalidade.

(Tu Fu)

No espello interior revélase de novo o que nunca fomos.
A lóxica está case tan sobrevalorada
coma a comprensión do mundo arredor.
A rutina existencial. A falta de sentido.
Non podemos non dubidar porque non podemos 
non ser. Dramatismo.
A vida tras dunha máscara que non deixa ver.
A debilidade á vista desde o escuro.
A urxencia de non saber onde comeza o absurdo,
de non atopar o punto de inflexión 
que nos saca do abismo e nos devolve
dunha vez por todas
á realidade.

Podería cuspir tódalas pestes que teño atrancadas
na garganta
e podería tirar o silencio desde un enésimo piso
e ver como escacha
en mil anacos contra o chan.
Pero hoxe non quero saltarlle á vida ó pescozo
nin limpar as manchas do teu sangue
na miña pel.
Non quero romper os dedos en paredes de pedra
nin finxir unha hostilidade
que non se tén en pé,
coma se algo consubstancial ó universo
estivese en contra miña.
Aparco fóra o demais e déixome de historias,
condeno a morte a "reprodución aleatoria"
e sorrío. Sorrío coma se o teu corpo
fose un vento que vai e vén inconstante na ausencia,
rebelde ata cando sobrevén a calma.
Unha pequena esperanza de poder partirche a cara
cun bico.
E que non teña que significar máis nada.
Foise o sol, irredento.
Confórmome co inconformismo.